2008 in 2012!

overplaatsing:6

gebied:Blauwgrond/Suriname

collega: elder Holtz


Het was een Countdown:
13
10
6
3
1
0!

2008 and counting!

31 december in de ochtend zaten we in de bus naar Brownsberg. We hoorden dat het doel ( 2008 dopelingen in 2008) nog maar 13 mensen te dopen weg was. Wij gingen op weg naar de Amazone, dus het hing allemaal af van de andere gebieden in de zending. Mijn collega en ik hadden nog een mooie doopdienst op onze laatste werkdag op de 30ste van de toffe indiaanse jongen Terrens. Hij is 20 jaar en een Arowak indiaan en hij spreekt alle talen van Suriname perfect. echt tof.
Nu was het aftellen dus. Jullie kunnen begrijpen dat telkens als er iemand werd gedoopt in de zending, dan kwam er weer een belletje en we telden af op de laatste dag van het jaar. Onze adem stond een beetje stil bij elke keer dat er een telefoontje binnenkwam. Uiteindelijk was de laatste persoon voor het doel, de 2008e dus om half 8 in de avond gedoopt. Daarna zijn er nog 4 gekomen, dus in totaal tot 2012, echt een groot wonder!

We gingen al heel vroeg weg met de bus, tegen 4 a 5 uur 's ochtends. We hebben een mega mooie rit gehad richting het Amazonebos, het binnenland in. Met de bus beklommen we een berg , de Brownsberg, waar we wandelingen hebben gemaakt. Echt mooie omgeving gezien daar. We liepen een route naar beneden, naar Wittiwatra een beekje. De afdaling was geweldig!

Toen moesten we weer omhoog lopen! Aangezien de afdaling anderhalf uur was en redelijk steil naar beneden, kunnen jullie je wel voorstellen dat de klim zwaar was! Vooral omdat ik nog niet hersteld was van mijn ziekzijn. Verder had ik te enthousiast teveel spullen meegenomen in mijn tas. Zware klim dus! Al na tientallen minuten ging het erg heavy en Larry een creoolse jongen van onze kerk bood me aan om m'n tas te dragen. Ik zei eerst."O nee, ik heb het meegenomen laat me het dragen." Daararop zeiden de anderen, die achter me lipen "Larry is sterk, je kunt het hem geven het zal je helpen." Toen dacht ik, ok ok, ik zal het aan je geven. Toen ik de tas aan hem gegeven had, viel er een last van m'n schouders en had ik voor meer dan 30 minuten een makkelijke klim. Dat was echt een oplossing tot ik me weer wat fitter voelde, daarna heb ik de tas weer genomen en toen ik uiteindelijk boven was gekomen was ik helemaal blij. De vreugde was groot!

Ieder van ons klimt de berg van het leven en heeft zo z'n eigen hindernissen onderweg. Hier en daar zijn we niet fit en is het erg zwaar en willen we opgeven. Maar we kunnen niet voor eeuwig op die berg zitten en opgeven! We moeten doorgaan, tot we uiteindelijk boven komen en kunnen uitrusten van onze inspanningen!

We hebben allemaal onze eigen last en zonden te dragen, toch is er altijd iemand die ons zegt "Geef me je tas en het zal makkelijker zijn!" Christus is sterk en kan het van ons overnemen, wanneer we het niet alleen kunnen. Soms zeggen we eigenwijs "Nee, het is mijn tas en mijn last. Ik wil het zelf dragen." Ik weet dat wanneer we Hem wel aannemen als onze Verlosser, dat Hij onze last licht zal maken, als we dat nodig hebben. Hij zal ons steunen tijdens het beklimmen van die grote berg. Op een dag zullen we uitrusten van alles en wanneer we volhard hebben, dan zal onze vreugd groot zijn!
De Kerk is waar, Christus is onze Verlosser, er is geen andere weg en Hemelse Vader houdt veel van ons. Deze Kerk heeft alle gezag en macht om ons vrij te maken en ons terug te laten keren bij God, wanneer we boven aan de berg komen. Ik voel me gezegend om daarvan kennis en een getuigenis te hebben en ik wil alles doen om anderen ook met die kennis in hun leven te zegenen.

God is groot!

lobi
en beste wensen!