Blogtori

okok nu begint het toch door te dringen dat het bijna voorbij is.

Ik heb het lang vooruit kunnen schuiven en er niet aan willen denken maar nu wordt het wel lastig om die focus te blijven houden.

Toch hebben we succes gehad door de week. Wel hard werken en ook steedsdingen regelen voor mijn vertrek.

Zuster Esdee, echte naam is Sarmie is 66 jaar oud.
Ze werd gedoopt door haar neef,Rommy. Het was heel bijzonder hoe ze zichzelf had voorbereid voor de doop. Zo enorm veel gelezen van het Boek van Mormon, dat had ik nog nooit eerder gezien. Ze was over de helft met lezen in minder dan 2 weken. Ze was compleet al veranderd daardoor en barstte in tranen uit toen ze uit het water op kwam na de doop. Ze was zo blij en had ons bedankt. Haar neef Rommy was heel erg blij om haar te mogen dopen ook en zei dat hij heel goed had gevoeld toen hij het had mogen doen.

Ik heb veel vrienden gekregen die voelen als familie hier in Suriname. Eén van ze is Henk. Hij lag in het ziekenhuis met mij en hij is in totaal rond de 7 maanden in het ziekenhuis geweest door een been amputatie. We hadden elkaar leren kennen en hij kreeg 2 maal per week bezoek van de elders daarna en soms van ons en was blij ermee. Hij wordt vandaag eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. De leden van de kerk helpen hem om een plek te vinden om te wonen. Echt goed. Hij is heel dankbaar voor alles en kijkt ernaar uit om volgende week zondag voor het eerst in de kerk te komen, omdat hij niet uit het ziekenhuis weg mocht voor verlof.


Van de week waren we bij hem op bezoek om hem te groeten en we liepen uit het ziekenhuis. Een man riep broeder en we dachten er niet veel van omdat soms vaak mensen naar ons roepen. We liepen door maar ik kreeg een heel koud gevoel. Het gevoel dat het niet juist was wat we deden, het maakt niet uit wat voor smoesje ik bedacht om door te lopen, ik kreeg een verdoving van gedachte. Dus ik zei tegen m'n collega. "ik denk dat we terug moeten gaan", dus we keerden om en liepen naar de man die in tranen uitbarstte toen hij ons zag terugkomen. Hij heet Anthony en kon bijna niet lopen omdat hij een gebroken heup had met schroeven erin om vast te houden, hij liep met een soort steun maar kwam niet vooruit en had dringende hulp nodig, omdat zijn familie er niet voor hem was. Dus hadden we een rolstoel voor hem gepakt, die trouwens allemaal door de kerk aan het ziekenhuis zijn geschonken, daar in het ziekenhuis en we hielpen hem verder. Hij was zo blij dat we hem even konden helpen en wij voelden een warm gevoel dat we hem konden dienen. Zo is het maar duidelijk dat we overal kunnen dienen wanneer we naar de Geest van God luisteren die in ons hart fluistert.

Kortom, onze week zat weer vol mooie gebeurtenissen en deze week ziet ernaar uit ook weer bijzonder te worden, veel vliegreisjes en afscheid nemen en zorgen dat ik veel ga schrijven in mijn dagboek.

Ik houd zoveel van mijn zending en weet dat mijn zending niet voorbij zal zijn na mijn zending in de West Indies, ik zal altijd de Heer blijven dienen en ik zal nog meer taken erbij gaan krijgen en meer uitdagingen, dat is de enige verandering plus dat ik mijn naambordje af moet doen.

Ik bedank van hieruit iedereen voor het lezen van mijn blog en het ondersteunen met gebed, ik zal volgende week nog een bericht hier plaatjes.


vriendelijke groeten van het warme tropische en zonnige Suriname!

Soso Lobi.

e.Koenen